پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

«هیچ‎کس اختیار هیچ کاری را ندارد. کار دست همه است؛ ما وزیر التماسیم.» این بخشی از سخنان قابل تامل وزیر صمت نسبت به وضع موجود در کابینه دولت سیزدهم است که در فضای رسانه‌ای کشور پخش شد. اظهاراتی که نشان از سردرگمی شدید در دولت و نبود یک فرماندهی واحد دارد. از سوی دیگر، دست به دست شدن خبر استعفای وزیر نفت و پشت صحنه آن، یکبار دیگر توجه‌ها به سمت به پاستور رفت. اظهارات علی آبادی و خبر استعفای اوجی نشان می‌دهد، قدرت‌های در سایه با تابعی از وابستگی و نفود سیاسی شان اجازه کار از مردان اقتصادی کابینه را گرفته اند؛ تا جایی که برای پیشبرد امور یا باید التماس کنند، یا استعفا دهند و یا اینکه در نهایت مجبور شوند که به افراد پشت پرده قدرت دست دوستی بدهند. وضعیت کنونی نشانگر این است که کار در ایران گره خورده و هنوز مشکلِ جدیِ در عرصه سیاست‌گذاری و تصمیم سازی کشور وجود دارد.

مرکز پژوهش‌های مجلس نشان می‌دهد، بسیاری از شهر‌های ایران، بسیار کمتر از استحقاق خود، در مجلس نماینده دارند. این مسئله به‌خصوص درباره شهر‌های بزرگی که طی سه دهه گذشته، میزبان مهاجران از شهر‌ها و روستا‌های دیگر بوده‌اند، بیشتر دیده می‌شود. این مسئله باعث شده، اثرگذاری نمایندگان شهر‌های کوچک، بسیار بیشتر از جمعیت آن‌ها باشد. سی میلیون از جمعیت کشور، که تقریبا ۳۵ درصد جمعیت کشور را تشکیل می‌دهند، در ساختار فعلی حدود ۶۵ نماینده در مجلس را به خود اختصاص داده‌اند که تقریبا ۲۲ درصد تعداد نمایندگان فعلی مجلس است.

اگر جمعیت ایران را ۸۳ میلیون نفر فرض کنیم، تقریبا به ازای هر ۲۸۶ هزار نفر یک نفر نماینده داریم. اما این تعداد نماینده کافی است؟ کم نیست؟ زیاد نیست؟

عضو کنونی هیات مدیره شستا، یکی از دلایلی جابجایی خود از مدیریت عاملی این هلدینگ بزرگ را عدم پاسخگویی به برخی خواسته‌ها ذکر کرد و در توضیح دلیل دوم تغییرخود از این سمت را مبارزه با فساد، دست زدن به برخی تغییرات مدیریتی و عزل مدیرانی دانست که در اداره امور بنگاه‌ها به وظیفه خود عمل نکرده و سبب ضایع شدن سرمایه می‌شدند.